PAINTINGS

Pixie

İstanbul’un bass sever sokak farelerinin rutubet kokulu minik yuvası Pixie Underground’ın Hazar’ın bakar-kör gözlerinden bir nevi kaydı.

Biricik Pixie’nin sisli kapıları 2008’de açıldı ve bass müzik ve kaos sever pek çok garip gurup çocuğa oyun alanı oldu. İçerisi epey karanlıktı ama zaten kimsenin gözü pek de iyi görmüyordu, neyse ki kulaklar o zamanlar zedesizdi ve ses sistemi burun kıllarını titretecek kadar kudretliydi. Alan epey minikti ama her giren de iri yarı değildi, çoluk çocuk tepişmelik bir yerdi yani. Tuvalet sık sık uğranan bi mabetti ve İstanbul’un kalbi yaralı her çocuğu burun kılcallarını ilk defa o yerin altında patlattı. Yukarı tırmanmaya mecal bırakmayan lavabo ziyaretleri arasında bi mola versin sefiller diye kahve mi rengi ne deri bi koltuk vardı, ah o koltuğun dili olsa kim bilir hangi boğazda takılı kalırdı. Jungle, dubstep, drum and bass, üçlüsü fix kokteyldi, BPM bir hayli yüksekti, cin çıkartma ritüeli bas parmaklarını kuşanıp ayaklar vazgeçene kadar zıplamaktan ibaretti. Cinler çıkınca bi nefes, bi kırmızı tuborg almaya dışarı çıkılırdı ve terli çocuklar daracık bi sokakta kör-topal bi halde birbirlerini koklar, usturupsuzca öpüşür veya hiç de medeni sayılmayacak kavgalar ederlerdi. Gün doğar kucaklaşılır ve 4-5 kişilik çocuklar muhtemelen kurtuluşa doğru bir taksi arayışına girerdi. Bütün tantana hafta içinde unutulur ve bir sonraki cumaya kadar bej dünyaya tahammül edilirdi. Bej dünyanın irdelediği beyin kıvrımları abuk çocuklar, yeniden neon pembenin altında buluşur, derin bir soluk alıp öksürerek geri verirdi ve aynı oyun tekrar başlardı. Bu pislik döngü karantina dönemiyle sona erdi.

Çocuklar hala arkadaşlar, orda burda buluşup zıplamaya devam ediyorlar, terli terli. Yorulanlar oldu. Kaleye dikili mumları sönenler. Belki de yeterince zıplamışlardı, oyun ayaklar vazgeçene kadardı işte. Pixie bambaşkaydı. Karanlıktı ama çok da renkli. Kontrast perisiydi yani.